Motocyklowe prawko… po czterdziestce

Właśnie na forum „Motocykle” przeczytałem ożywioną dyskusję na temat decyzji co do zrobienia prawa jazdy kat. A, kiedy się nosi na karku czwarty krzyżyk. Rozumiem ten dylemat, bo sam robiłem prawko jakoś też tuż przed czterdziestką. A dylemat jest – bo po pierwsze ma się obawę, że w grupie kursantów będą same szczyle robiące sobie ze starego zgreda podśmiechujki, po drugie trzeba jakoś z godnością znieść zajęcia teoretyczne, a to nie dla wszystkich jest łatwe. Dla mnie szczególnie trudne, bo od lat zajmuję się szkoleniami i niestety jestem wyczulony na gości prowadzących zajęcia. Nie dość, że większość z tych lanserów nie ma pojęcia o tym, jak zajęcia prowadzić ciekawie, to jeszcze dwoją się i troją, żeby zrobić wrażenie na kursantkach. A to już jest szczyt obrzydliwości i żenuły. I u mnie dokładnie tak było – zajęcia prowadził spocony koleś śliniący się na widok byle kiecki. Sypał dowcipami jak z rękawa: niestety, tak żałośnie nieśmiesznymi, że suchary Strasburgera przy nich to szczyt stand-upu! Jak widzę takich przemądrzałych frajerów to od razu mną telepie. I teraz weź tu wysiedź z takim ileś godzin obowiązkowych zajęć i wysłuchuj tych farmazonów. W ogóle uważam, że kursy teoretyczne to jakiś debilizm. Zamiast nich trzeba wziąć się za kodeks drogowy i po prostu go zakuć na blachę. A nie tracić czasu na słuchanie opowieści jakiegoś przytłoka. Więc lekko nie było. Ale znalazłem sposób, żeby się nie zanudzić: ilekroć koleś szpanował jakimś tekstem przed jakąś panną, tylekroć mówiłem na głos: „nie, tutaj się pan myli”, poczym wyrzucałem z siebie tak pogmatwaną argumentację, że koleś się gubił już po pierwszym zdaniu i zapominał  z czym się tak naprawdę nie zgadzam. Umiem tak robić, żeby długo mówić i niczego konkretnego nie powiedzieć – nauczyłem się prowadząc przez lata wykłady z medioznawstwa:-) Efekt był taki, że już po trzecim razie, a jeszcze przed końcem pierwszych zajęć, gość wziął mnie na bok i upewniając się czy pozostali kursanci go nie słyszą, powiedział mi do ucha: „czy nie moglibyśmy się tak umówić, że pan już nie musi chodzić, bo zajęcia ma pan zaliczone?” Oczywiście, że mogliśmy się tak umówić. I tym sposobem zaliczyłem kurs teoretyczny szybko i sprawnie.
Niestety, z kursem praktycznym było już gorzej – musiałem kręcić te okropne ósemki, na jakimś karłowatym rzęchu, na którym wyglądałem, jakbym dosiadał chomika. Do tego dali mi (a mieli tylko jeden) przyciasny kask, więc jeździłem taki skulony z wybałuszonymi oczami. Pozostała czeladka kursantów praktycznych miała ubaw, że hej. Ale co tam – motywację żeby zostać bikerem miałem tak silną, że choćby nie wiem jak się śmiali, to musiałem to prawko zdobyć.
Na dwa tygodnie przed egzaminem zacząłem ćwiczyć pytania egzaminacyjne (są do tego specjalne serwisy internetowe) i w końcu zacząłem już te testy robić automatycznie, z coraz mniejszą ilością błędów. Przy okazji mocno się zdziwiłem jak się zmieniły przepisy przez te dwadzieścia pięć lat, od czasu, kiedy zdawałem na prawo jazdy kategorii B. Egzamin poszedł zadziwiająco gładko. No, może z jednym wybojem, bo ten egzaminacyjny motorek zgasł mi na ósemce. Okazało się jednak, że egzaminator miał świadomość na jakim sprzęcie jechałem (gasł na wolnych obrotach) i przymknął na tę wpadkę oko.
A zatem czy warto było? Oczywiście! I gdyby mi (odpukać) przyszło robić ten egzamin raz jeszcze, łącznie ze wszystkimi upokorzeniami i utratą ostatnich drobin godności po drodze, to… oczywiście, że bym się na to zdecydował. Przecież taka duperela, jak jeden kurs zakończony egzaminem nie może nam odebrać przyjemności smakowania motocyklowej przygody, no nie?