Ścigawki i inne szybkie motocykle

Zostały wymyślone również przez Boga – jak czytamy w motto tego bloga.  Nie w tym rzecz, rzecz w dosiadających ich motocyklistach. Gdybym miał włosy, to czasem widząc co wyprawiają, stawałyby mi dęba. Ostatnio rozmawiałem z jedną znajomą, która szczerze mi wyznała, że kierując samochodem przeraźliwie boi się motocyklistów na ścigaczach: „Nigdy nie wie, z której strony się nagle pojawią i co zrobią. Z której strony mnie wyprzedzą, w którym momencie i jak mam się wtedy zachować”.
Ta trauma nie wzięła się znikąd, prawda? Coś, a raczej ktoś musiał ją kiedyś porządnie wystraszyć. Sam kilka razy na własne oczy widziałem, jak grupka trzech, czterech szaleńców, w samym centrum Katowic na ul. Korfantego jechała z rykiem silników grubo ponad 120 km/h i to na tylnym kole. Zresztą Internet pełen jest filmików o takich wyczynach lub o kolesiach nagrywających w mieście licznik swojego motocykla w trakcie jazdy i z dumą prezentujących kolejne osiągi: 280 km/h, 300 km/h itd itp. Sorry, takiego motocyklizmu nie kupuję. Nie jest po prostu dla mnie i całą odpowiedzialnością mówię, że stanowi zagrożenie dla innych użytkowników drogi.

Oczywiście nie oznacza to, że wszyscy motocykliści dosiadający motocykli sportowych tak robią. Ale znajdują się oni właśnie głównie pośród posiadaczy różnego autoramentu „sportów”, bo jeszcze nie widziałem nikogo na chopperze czy cruiserze, albo dużym „turystyku”, żeby popylał przez miasto na tylnym kole (da się, jest nawet filmik na YT jak kolo robi stójkę kredensem). Coś zatem jest na rzeczy, że jednak gros użytkowników  motocykli sportowych ma takie ciągoty. I nawet domyślam się co jest tego przyczyną. A właściwie to kilka przyczyn. Po pierwsze – to wybuchowy związek młodości (a co za nią idzie fiu – bździu w głowie i potrzeby rywalizacji podlanej adrenaliną) i mocy silnika. Wtedy rodzi się złudna świadomość super mocy. Złudna, ponieważ za prawdziwą „supermocą” muszą jeszcze stać umiejętności. A o te trudno, kiedy się kupiło motorek dwa tygodnie temu. Kolejna rzecz (o czym dowiedziałem się kiedyś po pewnej paradzie motocyklowej od właścicieli ścigaczy, którzy przyszli się z nami zintegrować na pole campingowe) – otóż ci sympatyczni, młodzi ludzie uświadomili mi wówczas, że na „ścigu” trzeba za…..lać, bo inaczej bolą ręce. Podobno przy odpowiedniej prędkości wiatr, waląc w klatę, podnosi trochę ciało, odciążając w ten sposób oparte na kierownicy ręce. A im większa szybkość, tym to odciążenie większe. Nie wiem, nie próbowałem, ale możliwe, że to jakiś też powód, dla którego na ścigaczu prędkość kusi i to ogromnie.

Czy zatem nie lubię motocykli sportowych i nimi pogardzam? Nic bardziej mylnego – motocykle sportowe mają w sobie taką samą cząstkę boskości, jak choppery czy cruisery. Problem nie w nich, nie w ich plastikowych owiewkach, nie w wyglądzie czy pozycji kierowcy. Problem w tych, którzy te motocykle czasem dosiadają. Bo jak mówi stare motocyklowe powiedzenie: w motocyklizmie nie jest ważne co masz pod dupą, ale to, co masz nad nią. Czyli w głowie…